Rozdział 2.

Właśnie wychodziliśmy z sali, po skończonej matematyce.

 - Nie, nie i jeszcze raz NIE! – zawołałam, przekraczając próg klasy.

 - Przestań marudzić – mruknął Matt do mnie. – Chociaż to prawda, że nam dużo zadała.

 - Chciałeś powiedzieć „dużo za dużo” – burknęłam, podchodząc do mojej szafki numer 346. 

Zatrzasnęłam je z hukiem, gdy wyjęłam już podręcznik do geografii. – Przynajmniej będzie można teraz odpocząć.

 - Na szczęście.

Nie miałam zbyt dobrego humoru po matematyce, więc podeszłam do Emily i Bonnie, wiedząc, że ich durne rozmowy na pewno mnie rozbawią.

 - Ej, widziałaś tą nową kolekcję od Diora? Jest przegenialna! – zaszczebiotała Em.

 - Boże, no pewka! Moja mama zabrała mnie na oficjalną premierę! Poznałam go, rozumiesz? 

– Bonnie zaczęła podskakiwać jak pięciolatka.

 - OMG! Wzięłaś autograf? – Emily wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć.

 - Niestety nie – Daję słowo, była bliska łez. – To mogła być najwspanialsza chwila w moim życiu!

 Miałam rację. Na serio nie wybuchnięcie śmiechem wymagało ode mnie dużego opanowania. Za to szczerzyłam się jak głupia. Tę przemiłą i inteligentną konwersację przerwał nam nowy, idiotyczny, beznadziejny (mogłabym wymienić jeszcze wiele epitetów, ale bez przedłużania) dzwonek w postaci żałosnej melodyjki, zmienianej co przerwę.

Powlokłam się do sali geograficznej, zawalonej mapami i globusami, których nigdy nie używaliśmy. Zajęłam miejsce w przedostatniej ławce pod ścianą, tuż przed Mattem i jego najlepszym kumplem Lukiem. Oparłam się o ścianę i patrzyłam, jak moja koleżanka Amy wyjmuje zeszyt na stolik. Pani Anderson zaczęła czytać listę obecności pretensjonalnym tonem:

 - Luke Clark.

 - Jestem! – zawołał nieprzytomnie, urywając rozmowę z Mattem.

 - Emily Cooper.

 - Obecna! – pisnęła, szybko wracając do telefonu trzymanego pod ławką.

 - Alessia Di Carlo.

 - Obecna – mruknęłam, machając ręką w odpowiedzi.

I to właśnie był moment, w którym traciłam zainteresowanie lekcją. Pozostały czas spędzałam zazwyczaj rozmawiając albo robiąc inne rzeczy. Dzisiaj zajęłam się słuchaniem muzyki. Zanim zdążyłam włączyć odtwarzacz, usłyszałam, jak nauczycielka wywołuje Matta.

 - Matthew Mavel.

Zagadany Matt nawet nie usłyszał.

 - MATTHEW MAVEL! – ryknęła zdenerwowana pani Anderson, co sprawiło, że mój przyjaciel się ocknął i podskoczył na krześle.

 - Ta jest? – spytał zdezorientowany.

 - WYMIENIĆ RZEKI AFRYKI! W TEJ CHWILI, OBIBOKU!

 - Okay. Więc na pewno jest… eee… jest ta… taka dłuuuga… i kręta… Bardzo się spodobała 

Luke’owi... Prawda, Luke, przyjacielu? Jak ona się nazywała, przecież pamiętasz?

 - E… Ta, no wiem. Ale nie wolno podpowiadać, prawda, pani Anderson?

 - Święta racja, Clark! – odparła głośno zadowolona nauczycielka. – Co jest, Malvel?

W tym czasie zdążyłam już podpowiedzieć kochanemu przyjacielowi nie do końca poprawną odpowiedź.

 - Sekwana – szepnęłam, a Matt spojrzał na mnie z wdzięcznością.

 - Sekwana! – powtórzył głośno, szczerząc się od ucha do ucha.

Klasa wybuchnęła śmiechem. Nauczycielka spojrzała na niego z pobłażaniem.

 - Zobaczymy, co ci wychodzi na koniec roku, kochaniutki.

 - Czwórka – przypomniał uprzejmie.

 - To zdecydowanie za wysoko – odparła przymilnie pani. – Proponuję… Trójka to taka ładna i nieparzysta liczba, prawda? – spytała klasę.

 - Raczej nie, proszę pani! – krzyknęłam na tyle głośno, że nawet ta przygłucha baba mnie 

usłyszała.

 - KTO TO POWIEDZIAŁ? PRZYZNAĆ SIĘ!

Oj, to mam przerąbane, pomyślałam, przewracając oczami.

 - Ja – odezwałam się i nauczycielka momentalnie odnalazła mnie wzrokiem. – Matt nie 

zasługuje na aż tak niską ocenę.

 - A można wiedzieć dlaczego? – spiorunowała mnie wzrokiem.

 - Ponieważ to nie jego wina. To wszystko przez siedzącą tuż przede mną Bonnie. – dziewczyny odwróciły się do mnie i spojrzały na mnie z niedowierzaniem i złością. – Taka prawda. Chłopak nie miał się kiedy uczyć, bo Bonnie ciągle z nim flirtowała na przerwie. A kiedy biedny Matt chciał się pouczyć w domu, nie mógł, bo jego telefon cały czas wydzwaniał – popatrzyłam na przyjaciela. Posłał mi wkurzone i równocześnie pełne wdzięczności spojrzenie, nie odezwał się jednak. – Sama słyszałam.

 - Że niby co?! – obruszyła się Bonnie, mrugając z niedowierzaniem. Bo ci makijaż się rozmaże, pomyślałam. – Ja miałabym podrywać tego niemodnie ubranego gościa?

Ale mu pocisnęła, popłakałam się w myślach ze śmiechu.

 - Następnym razem mu nie przeszkadzaj – westchnęła pokonana nauczycielka, odwracając się w stronę Panny Wytapetowanej, która jęknęła i schowała twarz w jasnym sweterku swojej bff. Emily za to błyskawicznie się odsunęła, sprawdzając szybko rozmiary szkód, jakie pozostawił na jej kaszmirowym kardiganie ślady kolorowego makijażu. Westchnęłam teatralnie i nałożyłam słuchawki na uszy, puszczając moje ulubione utwory Ellie Goulding. Matt pogrążył się w rozmowie z Lukiem, a Amy bazgrała po zeszycie.

Kiedy lista przebojów dotarła do Taylor Swift, rozbrzmiał straszliwy dzwonek, a mnie jak zawsze ogarnęły sprzeczne uczucia – czułam euforię (koniec lekcji, no sorry) i zniesmaczenie melodią.

Szybko wyszliśmy ze szkoły, omijając szerokim łukiem Bonnie i Emily. Udaliśmy się do naszego ulubionego miejsca, jakim była lodziarnia w parku niedaleko.

 - Ty stawiasz – wyszczerzyłam się do Matta.

 - Okay – podniósł oczy do nieba. – Jak zwykle.

 - Zamawiam czekoladowe i, może… niech będzie straciatella – zaświeciły mi się oczy.

 - Jak chcesz – wzruszyłem ramionami. Doszliśmy na miejsce, zamówiliśmy lody i usiedliśmy na ławce pod rozłożystym drzewem. – Co u taty?

 - Nic – westchnęłam. – Z tego co wiem, wraca niedługo.

 - Cieszysz się?

 - Już sama nie wiem. Niby tak, ale… jakoś specjalnie mi go nie brakuje. Czemu nasza telewizja jest taka nieskuteczna? – szybko zmieniłam temat. - O co ci chodzi? – zdziwił się.

 - Wczoraj przecież zapowiadali ulewy, pioruny i tak dalej. Nie sprawdza się.

Jak na ironię, właśnie spadły pierwsze krople deszczu. Kiedy dojadaliśmy ostatnie kęsy naszych  pysznych lodów rozpadało się na dobre. Narzuciłam bluzę z kapturem na głowę i puściliśmy się biegiem w stronę kawiarni, gdzie na parę minut skryliśmy się przed deszczem. Jednak dalej nie przestawało lać.

 - No to tyle, jeżeli chodzi o popołudnie w parku – westchnęłam.

 - No cóż, będziemy musieli pobiec – spojrzał na mnie. – Pożyczyć ci kurtkę?

 - Nagle się dżentelmen zrobił – mruknęłam pod nosem i stwierdziłam: - I tak całkowicie zmoknę, to nie ma sensu. Poza tym lubię deszcz. Ma w sobie coś hipnotyzującego – by udowodnić swoje słowa, wyszłam pod gołe niebo, rozłożyłam ręce i skierowałam twarz do góry. Momentalnie stałam się cała mokra.

 - Jesteś porąbana – nie mógł opanować śmiechu.

 - I jestem z tego dumna! – wykrzyknęłam, obracając się w miejscu.

 - A poza tym ja zawsze jestem dżentelmenem – uśmiechnął się.

Ruszyłam szybko biegiem, rzucając mu tym samym wyzwanie. Podążył szybko za mną, po chwili lekko zwolniłam (biegi to nie dla mnie, a szczególnie na dłuższy dystans) i bez problemu mnie dogonił. Dotarliśmy pod drzwi jego bloku po kwadransie, skacząc po kałużach i włażąc pod rynny.

 - Wejdziesz na górę? – spytał.

 - Nie – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Wracam do siebie.

 - To do jutra – uściskaliśmy się, po czym przebiegłam na przystanek.

Wróciłam do domu po pół godzinie, kiedy autobus dowlókł się w końcu na miejsce. Otworzyłam drzwi kluczem na smyczy i weszłam do domu. Pozapalałam światła, jednak nadal otaczała mnie cisza. Westchnęłam i powlokłam się do swojego pokoju.

**********************************************

Mamy nadzieję, że dzięki nam, droga Dominika zwana Dusią nauczy się czytać :D

Pozdro dla kumatych i pozostałych ;)

Ola&Michał